Rozdział 11

- Ja po prostu... - zaczęłam nieśmiało - Rozmawialiśmy z Justinem na tarasie i zasnęłam, więc pewnie przeniósł mnie tutaj, nie wyobrażaj sobie za dużo - przewróciłam oczami.

- Jasne - prychnęła - Na pewno mój brat jest taki miłosierny, w jakiej ty epoce żyjesz? - zwróciła się do mnie z dziwnym wyrzutem - Wykorzystał cię i się skończyło dobre, jaka ty byłaś głupia jeśli pomyślałaś, że on chciałby z tobą być - drążyła temat - A wiesz co będzie najlepsze? Jak się okaże, że jesteś z nim w ciąży - parsknęła śmiechem - To będzie hit roku, serio Brook, gratuluje rozsądku. 

- Nie będe z nim w ciąży, bo nie spałam z nim! - krzyknęłam jej prosto w twarz - Jesteś zazdrosna, bo mam lepsze relacje z nim niż z tobą? On jest moim przyjacielem, chce spędzać ze mną czas i gadamy całe dnie, podczas gdy ty włóczysz się po mieście, bo jesteś zwykłą pieprzoną snobką. Torebki Chanel i te sprawy - pokręciłam głową z uśmiechem - Niczym się nie interesujesz poza sobą, ani nikim, tak więc odpierdol się - zakończyłam dumna ze swojej przemowy. 

- Słucham? - zapytała piskliwym głosem - Wynoś się z mojego domu - warknęła i wskazała palcem na drzwi, w których akurat w tym momencie pojawił się Justin. 

- Uspokój się histeryczko - zwrócił się do blondynki wchodząc wgłąb pomieszczenia i stając u mojego boku - Nie będziesz wyrzucać moich gości. Brooklyn przyszła tutaj ze mną i do mnie, więc opanuj się i wróć do swojego pokoju, albo jeszcze lepiej - uniósł palcem do góry - Wyjdź z tego domu, a i gdybyś chciała coś powiedzieć to wiem, że rodzice wrócili, bo widziałem się z nimi i wyjaśniłem szybko, że mają się po prostu nie wpierdalać do mnie - oblizał wargę - To wszystko z ogłoszeń do ciebie, żegnam - wskazał na drzwi, a dziewczyna zdezorientowana i jednocześnie wkurzona opuściła pokój. 

- Dzięki? - zwróciłam się do niego pytając.

- Nie ma za co - puścił mi oczko - Już lepiej się czujesz? - zapytał i przejechał kciukiem po moim ramieniu.

- Tak, lepiej - odpowiedziałam i zrzuciłam jego rękę z ramienia. 

- Coś nie tak zrobiłem? 

- Nie, po prostu sam mówiłeś, że niechcesz się zbliżyć i takie tam bzdury - oznajmiłam. 

- To jest tylko gest taki jak wczoraj - odpowiedział - Nudziłem się, wiesz jak długo spałaś? - uniósł brwi do góry. 

- Widocznie byłam zmęczona twoją obecnością - odparłam. 

- Wróciła zadziorna Brooklyn - klasnął w dłonie - A wczoraj byłaś całkiem inna. 

- Podobało ci się nie, Bieber? - uniosłam brwi do góry i zrzuciłam ręce na piersi - Lubisz jak dziewczyny do ciebie gną i jesteś ich jedynym ratunkiem. Oszukujesz sam siebie, mówisz, że niechcesz mieć bliższych relacji z dziewczyną, a tak na prawdę tego pragniesz - wbiłam paznokieć w jego klatkę piersiową - Wygrałam, mam rację - oznajmiłam. 

- Tak gramy? - zwrócił się do mnie niskim głosem - Okej, więc ty też siebie oszukujesz Brook, mówiąc, że mnie nie pragniesz i nie potrzebujesz mojej bliskości - przybliżył się do mnie - A prawda jest taka, że za każdym razem kiedy jesteśmy blisko jesteś mokra - zaśmiał się - Podoba ci się, kiedy zwracam na ciebie uwagę i kręci cię to, że nie ma w pobliżu mnie innej. Nie ukryjesz przede mną nic Cameron - szepnął mi na ucho, a kiedy ciepłe powietrze dotknęło mojej skóry przez moje ciało przeszedł dreszcz - Pociągam cię, cholernie - ściszył głos do szeptu i zaczął składać pojedyncze pocałunki wzdłuż mojej szyi, było gorąco, cholernie gorąco. Chciałam go, miał racje. Pragnęłam go całą sobą i nie umiałam tego dłużej ukrywać, ale nie mogłam pozwolić na to co się działo w tej chwili. Jesteśmy przyjaciółmi i tak powinno zostać, nic więcej. 

- Przestań - postanowiłam działać i odepchnęłam go od siebie.

- Podobało cię się - powiedział dumny z siebie - Dlaczego mam przestać w takim razie? 

- Nie możemy, pamiętasz? Mieliiśmy się przyjaźnić.

- Przyjaciele z korzyściami - wzruszył ramionami - Zapomniałem ci powiedzieć, dzwonił twój ojciec.

- Nie mów, że... - zaczęłam, ale mi przerwał. 

- Tak, odebrałem - uśmiechnął się złośliwie - Powiedziałem, że jesteś wykończona i słodko śpisz, więc nie będę ci budził.

- Wiedział, że rozmawia z tobą?

- Powiedział coś w stylu "Załatwię cię jeszcze Bieber, zobaczysz gnoju nie zobaczysz mojej córki nigdy w życiu" - zacytował - Więc myślę, że wiedział - pokiwał twierdząco głową i zaśmiał się najprawdopodobniej przypominając sobie rozmowę z moim ojcem. 

- Dzięki Justin - uśmiechnęłam się sztucznie - Dostanę taki opierdol w domu, że serio cię już nigdy nie zobaczę - tupnęłam nogą jak dziecko - Mam cię dość, jade się rozprawić z tatą - rzuciłam i opuściłam pokój - I nie musisz mnie odwozić, poradzę sobie sama - krzyknęłam, będąc już na schodach. 

- Ty jesteś Brooklyn? - kiedy miałam zamiar przekroczyć próg przedpokoju zatrzymała mnie kobieta w średnim wieku. 

- Tak mi powiedzieli przynajmniej - zaśmiałam się. 

- Pozwolisz, że odwiozę cię do domu? Muszę ci coś powiedzieć.

- A kim pani jest? - uniosłam brwi do góry.

- Jestem mamą Justina, proszę, to dla mnie ważne - oznajmiła ze smutną miną, więc tylko pokiwałam głową i wyszłyśmy razem na podwórko. W ciszy wsiadłyśmy to Jeepa brunetki i wyjechałyśmy na ulicę. Justinowi by się nie spodobało, że wracam do domu z jego matką. 

- Więc, co mi pani chciała powiedzieć? - zaczęłam obracając się w jej stronę. 

- Proszę cię, znajdź sobie innych znajomych - powiedziała spokojnie, a ja zmarszczyłam brwi - Justin naprawdę nie jest odpowiednim towarzystwem dla takiej dziewczyny jak ty - stwierdziła.

- Wszyscy mi to mówią, a ja nie wiem dlaczego - zwróciłam jej uwagę. 

- Wiesz, że wyszedł z więzienia - zapytała, więc przytaknęłam - Powiem ci za co - oznajmiła, zwracając na siebie moją pełną uwagę - Pierwszą sprawą były narkotyki, handlował tym i jestem pewna, że bierze do dzisiaj, ponieważ rano sprawdziłam mu kieszenie w bluzie i znalazłam mariuhuanę - westchnęła zmartwiona, ale on powiedział, że nie bierze - Słyszałaś o Ann? - zapytała, na co znowu potwierdziłam czując, że jestem bliska tego, by dowiedzieć się co się kryje w osobie szatyna - Była jego pierwszą miłością, kochał ją nad życie. Byli razem codziennie, ale on ćpał. Pewnego wieczoru był z nią sam w domu - zatrzymała się na chwilę - Chciał, żeby spróbowała jedną działkę, ale wtedy nie kontrolował niczego, wzięła za dużo. Piła wtedy też alkohol, zmarła rankiem. I nie próbuj go nawet tłumaczyć, to przez niego ta biedna dziewczyna nie żyje, on jej na to pozwolił i się do tego przyczynił - kontynuowała mimo tego, że ja już nie byłam w stanie się odezwać - On i jego pieprzone narkotyki zabiły kogoś na kim mu naprawdę zależało, ale wtedy tego nie wiedział, dopiero rano się otrząsnął i od tamtego czasu zmienił się jeszcze bardziej - zaparkowała pod moim blokiem, kiedy dotarłyśmy do celu - Policja przyszła i go zabrała, a my nie wiedzieliśmy o tym, dopiero oni nam powiedzieli. Zamknęli go i teraz wrócił. Brooklyn proszę cię, jesteś tak samo porządną dziewczyną jaką była Ann, on cie wykończy tak jak to zrobił z nią - pokręciła głową - Tacy ludzie się nie zmieniają, nie ma ratunku. Pomimo tego, że Justin jest moim synem, to nie potrafię go obronić, nie potrafię - westchnęła. Nie umiałam nic powiedzieć, jak kamień. Siedziałam w miejscu i wpatrywałam się w przednią szybę próbując przyswoić do ciebie informacje. 

---------------

Przepraszam, że krótki, ale wogóle nie mam weny. Zero, napisałam ten rozdział, bo dawno nie było i przepraszam wiem beznadziejny, mimo tego cieszę się, że komuś chce się to czytać. Kocham was xx i zmieniłam user na Twitterze na @secute_ollg

CZYTASZ = KOMENTUJESZ